Agenda
Zometeen op Rock FM:
Peter Gabriel - Paleis 12 - Brussel
In 1975 stapte PETER GABRIEL plotseling uit de Britse progrockband Genesis. Phil Collins zat destijds nog gewoon achter de kit te roffelen en het was vooral de charismatische persoonlijkheid van zanger-performer Peter Gabriel die Genesis ook toen al tot één van de meest succesvolle bands van Engeland maakte. Albums als "Foxtrot" (1972), "Selling England By The Pound" (1973) en de dubbele-conceptelpee "The Lamb Lies Down On Broadway" (1974) behoren tot de allerbeste albums uit de eerste helft van de jaren zeventig. Vooral die laatste plaat was eigenlijk het idee van Peter Gabriel. Achteraf gezien kan je het beschouwen als zijn eerste soloplaat weliswaar gemaakt met alle leden van Genesis. Maar Peter wou evenwel meer tijd aan zijn gezin besteden en vond dat niet meer te verenigen met de verplichtingen die hij als zanger/fluitist van een populaire band had. En daarmee sloot hij bijna 7 jaar Genesis af.
Begin 1977 verschijnt zijn eerste soloplaat waarvan later de single 'Sollsbury Hill' zal uitgroeien tot een hit. De muziek op zijn soloplaten is van meet af aan al minder complex en theatraal en dus voor een groter publiek toegankelijk in vergelijking met Genesis. Hitsingles en albumtracks worden ook gesmaakt door zijn oudere fans en Peter Gabriel is dan ook een verkoopsucces. Bekende songs als 'Here Comes The Flood', 'D.I.Y', 'Games Without Frontiers' en de apartheidssong 'Biko' zijn klassiekers geworden. Amerika gaat pas in 1982 voor de bijl met de prima single 'Shock The Monkey' maar de status van superster bereikt hij pas 4 jaar later met zijn 5de album "So" waarvan de meest catchy songs uitgroeien tot gigantische singlehits : 'Sledgehammer', 'Big Time', 'Don't Give Up' (met Kate Bush) en 'Red Rain'. In 1992 komt hij met een opvolger die dat succes nog eens dunnetjes overdoet. Het album "Us" bevat o.a. de singles 'Steam' en 'Digging In The Dirt'. Nadien volgen talrijke zijprojecten en tournees maar echt nieuwe songs worden schaars.
Begin 2010 was er dan de cd "Scratch My Back", een plaat met interpretaties van andermans songs. Samen met violist/componist/arrangeur John Metcalfe (van The Durutti Column en Duke Quartet) haalde hij een muzikant met een brede smaak binnen maar ook een heel symfonisch orkest inclusief koor. De covers krijgen aldus een ferme dosis grandeur aangemeten met breedvoerige strijkers of blazers. Dat enorme palet aan klanken grijpt op het gros van de songs naar voorspelbare formules waardoor de plaat snel gaat vervelen. Met rock heeft het nog weinig uitstaans (géén drums en géén gitaren) en ondanks de fraaie orkestarrangementen en de mooie zang van Gabriel is dit een plaat die weinig nieuwe fans zal aanspreken en ook sommige oudere fans zullen hier afhaken.
Live blijft Peter Gabriel zondermeer een vette aanrader wat hij oktober vorig jaar nog bewees in Vorst Nationaal.
Meer agenda-items: