Agenda
Zometeen op Rock FM:
Grant-Lee Phillips & Howe Gelb - Het Depot - Leuven
De Amerikaanse multi-instrumentalist GRANT-LEE PHILLIPS (rechts op de foto) liet voor het eerst van zich horen met zijn band Shiva Burlesque toen die in 1987 debuteerden met een titelloos album. Een onevenwichtige plaat met pop, rock en psychedelische lappen muziek. Het 2de album "Mercury Blues" (1990) is andere koek en laat een overrompelende indruk na : sterke songs, puntig, rauw, kort en krachtig. Een klein meesterwerkje !
Shiva Burlesque viel evenwel door gebrek aan belangstelling al snel na die 2de plaat uit elkaar. Met enkele leden van de band formeert hij Grant Lee Buffalo die in 1993 debuteert met het wondermooie "Fuzzy" maar de band slaat pas aan na het verschijnen van het 2de album "Mighty Joe Moon" (1994). De melodieuze gitaarrock slaat ook aan in Europa en ook in ons land zijn ze regelmatig op de radio te horen met o.a. 'Mockingbirds'. Na tournees met o.a. R.E.M. en Pearl Jam breken ze in Amerika definitief door met hun 3de album "Copperopolis" (1996) en bereiken ze de grote massa met hun 4de album "Jubilee" (1998) danzij de uitstekende verkoopcijfers van de singlehit 'Truly, Truly'.
Sinds het uiteen vallen van Grant Lee Buffalo eind jaren 90 maakte Phillips op gezette tijden een reeks solo-cd's die niet de impact hebben van zijn vorige bands maar zeker hoog scoren bij liefhebbers van singer/songwriters. De fuzzy gitaren eisen niet langer de hoofdrol op maar mede door het gebruik van blazers en strijkers blijven het vooral mooie akoestische albums. Hij verkent er als vanouds het braakland tussen rock, folk en country, met songs die subtiel balanceren tussen algeheel triestig of onversneden opgewekt. Voor wie tuk is op platen met een grote muzikale rijkdom met intimistische stukjes maar ook met vrolijke uitbundige sferen zal zich zeker verheugen met zijn albums. Zijn huiveringwekkend mooie stem is al één van de instrumenten op zich. Zijn soloplaat "Little moon" (2009) wordt door critici bestempeld als zijn beste werk.
Het was 1985 toen Giant Sand uit Tuczon, Arizona de wereld voor het eerst verblijde met hun debuutalbum "Valley Of Rain". De grauwe regenwolken op de hoes boven een door de zon geblakerd woestijnlandschap vertellen eigenlijk al direct het ganse verhaal : rammelende, kletterende cowpunksongs vol wanhoop. De rusteloosheid van het gezelschap rond creatieve spil HOWE GELB (links op de foto) is ook na zo'n 30 albums van Giant Sand een constante factor gebleken. Jachtige grillige alternatieve countryrock met vaak jazzy geneuzel, vaak zelfs al improviseren op de plaat gezwierd. Met vaak gepassioneerde vocalen diept Gelb in zijn teksten op een interessante wijze zijn status van loner uit of laat hij een desperate man tot leven komen, die op hartverwarmende wijze al balancerend stand probeert te houden op het slappe koord van de Amerikaanse prestatiemaatschappij.
De vroege albums van Giant Sand genieten in kringen van alternatieve gitaarrock-fanaten een zeker aanzien dankzij de tot de verbeelding en het middenrif sprekende gitaarerupties. Toch zijn de songs diep geworteld in het werk van Amerikaanse singer- songwriters als Arlo Guthrie of Jesse Winchester. Op zijn 2de album "Ballad of A Thin Line Man" (1986) staat het lallende piano barnummer 'Last Legs' alsof het een vroege song is van Tom Waits. Samen met het debuutalbum vormen die 2 albums de aftrap van een ambitieuze carriere waarbij de geschifte storyteller Howe Gelb een belangrijke hand gehad heeft. Daarbij komen de jaren daarna nog talrijke andere projecten aan bod zoals : The Band Of Blacky Ranchette, OP8, Arizona Amp, Alternator en zijn soloplaten.
Absolute hoogtepunten uit het oeuvre van Giant Sand zijn zeker de albums : "The Love Songs" (1988) waarop uitzonderlijk vunzige rock 'n' roll en gespierde bluesrock de hoofdmoot vormen, "Center of The Universe" (1992), "Chore of Enchantment" (2000), "Is All Over The Map" (2004) en "Provisions" (2008). Tegenwoordig is hij met een grotere bezetting op tournee onder de naam Giant Giant Sand. Vorig jaar pakte Howe Gelb met de cd "Tucson" uit met daarop een late ode aan zijn thuisstad Tucson (Arizona) in de vorm van een 'country rock opera'. Negentien nummers die losjes aan elkaar hangen, schetsen de levensveranderende roadtrip van een man die de weg van het avontuur inslaat. Dit naïeve plan, dat eigenlijk geen plan is, brengt hem langs een nieuwe liefde, een Mexicaanse gevangenis en veel stoffige paden en doodlopende zijstegen. Als waardige ambassadeurs van de woestijnrock klinkt het bonte gezelschap als een droge bigband, die weet waar het sap van de cactussen te tappen wanneer de zandstorm nadert. Met die plaat was Giant Giant Sand vorig jaar voor 4 concerten te zien en te horen in ons land.
Nu zijn beide heren samen op tournee. Aanrader !!!
Meer agenda-items: